π ε ρ ί π α τ ο ς

... Τί είναι, όμως, ο εαυτός;
Είναι η επιτομή όλων όσα θυμόμαστε.
Γι' αυτό και το τρομακτικό στον θάνατο
δεν είναι η απώλεια του μέλλοντος,
αλλά η απώλεια του παρελθόντος.
Η λήθη είναι μια μορφή θανάτου,
παρούσα στη ζωή ...

[Μίλαν Κούντερα]
__________________________________________________

Δευτέρα, Μαρτίου 02, 2020

Ποίηση είναι:




Απέναντι στην αποκρουστική ασχήμια των καιρών, στην τραγική ανικανότητα των κυβερνώντων και στην ανίκητη βλακεία όλων μας




                 

...

«Διπλό παιχνίδι κύκλων τώρα σκεπάζει τον ουρανό

ζευγαρωτές μελωδίες πρωτάκουστες στ’ αυτιά μου

γεννούν οι αόρατες χορδές των φεγγαριών

αιώνια μοτίβα για μαντολίνα και σερενάτες

κι ενώ αυξάνουν οι αριθμοί των φεγγαριών-

στεφάνι ολόκληρο από άσπρες μπάλες ο ουρανός

κυλούνε κι ανεβαίνουν ρόδες φωτεινές

κι ανεβάζουν τον ουρανό.

Προτού ξημερώσει ακούγονται φιλιά

είν’ τα φεγγάρια που πέφτουν και χτυπιούνται.

Όταν ξυπνώ, ξυπνώ από κούραση

το κορμί μου μοιάζει σα να υπέφερε*



Η Ποίηση είναι εικόνα, κίνηση, έρωτας, επανάσταση. Υπονοεί το άρρητο, περιέχει την αλληγορία, περιλαμβάνει το απροσδιόριστο και το αλλόκοτο, περικλείει το τυχαίο και τον υπερρεαλισμό. Η Ποίηση γράφεται σε οριακές στιγμές, όταν ο ποιητής αμφιβάλλει, υποψιάζεται, διερωτάται, κρίνει, αρνείται τον εφησυχασμό της ακινησίας και καταγίνεται με την αναζήτηση της αλήθειας. Της όποιας αλήθειας, εκείνη την οριακή στιγμή, έχει ανάγκη. Γιατί ο δρόμος του είναι το κυνήγι της φάλαινας και στόχος ο εαυτός του.

Ο ποιητής θέλει ν’ αλλάξει τον κόσμο, να τον μεταμορφώσει. Ο ποιητής και οι ερωτευμένοι κοιτούν στον ουρανό, τον εικονίζουν κατά τις επιθυμίες και τα όνειρά τους. Ιδίως, τις νύχτες, προβάλλουν στον ουρανό τις σκέψεις τους. Και στον νυχτερινό ουρανό, ο ποιητής και ο έρωτας μεταβάλλουν τον κόσμο. Δημιουργούν έναν κόσμο. Καμιά φορά αρκεί ένας ερωτευμένος. Μόνος του.



«Απόψε επήρα τη νύχτα μαζί μου – έλα και σύ

όλα μας ανήκουν τώρα, δε μπορεί

και για μας κάπου θα υπάρχει ένας πανέρημος λειμώνας

θα κάτσουμε εκεί ωσότου έρθουν οι άλλες οι αναπόφευκτες ώρες

και θα πλημμυρίσουμε το χάος με ασήμαντα λόγια

θα φερθούμε σα θεοί: γύρω μας θα φυτεύσουμε

όστρακα και μανιτάρια, τηλέφιλα κι οινάνθια

στη Ρουθ και στη Βάλια θα στείλουμε αγγελικούς σημάντορες

στους άλλους δε θα πούμε τίποτα

κανείς δε θα ξέρει πως ένα κόσμος ολόκληρος εδημιουργήθη

από τα αισθήματα που τρέφουμε ο ένας για τον άλλον.»*



Η Ποίηση είναι Ελευθερία.

                                                                                                        

*. Οι στίχοι απ’ τη συλλογή του Νικ. Κάλας «Οδός Νικήτα Ράντου», εκδ. Ίκαρος 1977.

Δευτέρα, Ιουλίου 22, 2019

intermedio κοιμωμένων αθανάτων - 2


Fabrizio de André (1940 – 1999)

Ένα τέτοιο μέγεθος, έναν τόσο μεγάλο καλλιτέχνη, όπως ο Fabrizio de André, δεν γίνεται να τον «ξεπετάξεις» με ένα ‘‘intermedio’’. Το ίδιο και για τον προηγούμενο, τον Λεό Φερρέ, αλλά περισσότερο για τον Fabrizio χρειάζεται ένα εκτεταμένο αφιέρωμα. Ωστόσο εδώ, δεδομένου ότι στην χώρα μας είναι πολύ σπάνιες οι αναφορές στο Ιταλό τραγουδοποιό, μπορούμε να υπαινιχθούμε το κορυφαίο ταλέντο του, την ανατρεπτική οπτική της ποίησής του και να προσφέρουμε ένα κίνητρο σ’ όποιους ενδιαφερθούν να ψάξουν - και να βρουν δόξα τω Ιστώ – περισσότερα στοιχεία και περισσότερη μουσική.



Canzone del maggio 
~~~~



Fabrizio & Mina: La canzone di Marinella
~~~~



Don Raffaè
~~~~~


Dolcenera
 ~~~~~~



"Προσπάθησε να πει κάτι γλυκό, αλλά η γλώσσα του κρεμόταν στο στόμα του, όπως ένα σάπιο φρούτο απ' το κλαδί, και η καρδιά του ήταν ένα παράθυρο, μπογιατισμένο μαύρο." (Bernard Malamud)

φρέσκα σχόλια:

Widget by ReviewOfWeb